Ścianki berlińskie – budowa i charakterystyka

Prace budowlane wymagające wykonania głębokich wykopów, muszą być dobrze zabezpieczone. W tym celu idealnie sprawdza się ścianka berlińska, czyli tymczasowa obudowa wykopu oraz jedna z najpopularniejszych konstrukcji zabezpieczających roboty ziemne. Jej nazwa nie jest przypadkowa, ponieważ pochodzi od metody, jakiej używano do zabezpieczania wykopów w czasie robót ziemnych, które prowadzone były sto lat temu podczas budowy metra berlińskiego.

Budowa ścianki berlińskiej

Ścianka berlińska lub inaczej obudowa berlińska, ma na celu zabezpieczenie głębokich wykopów. Nazywana jest najczęściej konstrukcją traconą, ponieważ zdarza się, że zakotwione elementy są bardzo trudne do usunięcia, co sprawia, że cała ścianka berlińska musi pozostać pod ziemią. Gdy jednak da się ją zdemontować, wówczas można jej elementy wykorzystać ponowie. Ścianka berlińska składa się z pionowych słupów i poziomych elementów opinki w postaci drewnianych bali. Słupy najczęściej wykonane są ze stalowych kształtowników. Jednak właściwe wykonanie obudowy wymaga wykorzystania również ceowników, a także dwuteowników.

Słupy osadzane są w gruncie metodą wbijania lub umieszczane są w wywierconym wcześniej otworze. To właśnie one budują cały stelaż, dlatego często umieszczane są w masie betonowej lub specjalnej zawiesinie, która ma na celu stabilizację konstrukcji. Betonem wypełnia się tylko część poniżej poziomu planowanego wykopu, z uwagi na to, że konieczne jest usunięcie związanego materiału po odsłonięciu kształtownika. Opinkę umieszcza się między słupkami w kilku etapach, w miarę pogłębiania wykopu. Natomiast profile stalowe montuje się na dwa sposoby, w zależności od warunków gruntowych i otaczającej infrastruktury. Ścianki berlińskie mogą być dodatkowo wspierane wspornikowo, kotwione i rozpierane, co zapewni odpowiednią stabilność całej konstrukcji.

Jak zauważa specjalista z Przedsiębiorstwa Robót Inżynieryjnych Żyrardów z siedzibą w Warszawie: montaż profili stalowych może się odbyć wibracyjnie z możliwym podwierceniem pod pal lub bezwibracyjnie, gdy profile obsadzone są w betonie albo zawiesinie bentonitowej. Przy czym, przy metodzie wibracyjnej wykonuje się pomiary drgań.

W jakim celu wykonuje się ścianki berlińskie?

Ścianki berlińskie najczęściej wykorzystywane są powyżej poziomu wody gruntowej. Natomiast przy głębszych wykopach niezbędne są rozparcia lub kotwy gruntowe, zapewniające właściwą stateczność konstrukcji. To właśnie one zabezpieczają i zapobiegają osuwaniu się gruntu. Co więcej, przyspieszają i usprawniają również prace ziemne. Zabezpieczenie wykopów jest bardzo ważne, ponieważ nie będzie stanowić zagrożenia dla ludzi i nie utrudni wykonania robót budowlanych. Warto dodać, że ścianka berlińska nie zatrzymuje wody, z tego powodu nie powinna być zabezpieczeniem na gruntach, które łatwo się obsypują. Jej popularność wynika nie tylko ze skuteczności, ale przede wszystkim z niskiej ceny. Dodatkowo ścianka berlińska może służyć, jako tymczasowe przedłużenie ścianki szczelnej lub szczelinowej.

Niewątpliwą zaletą tej obudowy jest także krótki czas montażu, a nawet możliwość jej odzysku po zakończeniu prac - w przypadku korzystania z metody wibracyjnej. Obudowy berlińskie stosuje się najczęściej przy budowaniu kondygnacji oraz instalacji podziemnych budynków. Przydają się również podczas prac geologów, gdy konieczne jest wykonanie większego wykopu, by pobrać odpowiednie próbki gruntu. Można je wykorzystać nie tylko, jako szalunek, ale również podczas prowadzenia prac metodą potokową. Ścianki berlińskie to jeden z najlepszych sposobów na ochronę wykopów i uniknięcie kolizji w gruncie.