Różnice między koniczyną perską, koniczyną czerwoną i lucerną

Pasze mają znaczenie nie tylko dla utrzymania procesów życiowych zwierząt. Ich prawidłowy dobór wpływa w decydującym stopniu na ilość i jakość produktów pochodzenia zwierzęcego. Do popularnych roślin uprawianych w naszym kraju na cele paszowe zaliczają się między innymi koniczyna perska i czerwona oraz lucerna. Jakie są między nimi najważniejsze różnice?

Koniczyna perska – smaczna i wartościowa zielonka

Koniczyna perska, nazywana skręconą, pochodzi z rejonu śródziemnomorskiego. W polskich warunkach klimatycznych jest rośliną jednoroczną. Nadaje się do uprawy na glebach żyznych, świeżych i wilgotnych. Nie toleruje stanowisk ubogich, ciężkich i zimnych. Ma wysokie wymagania temperaturowe i świetlne, a ze względu na mocno rozgałęziony, ale płytki system korzeniowy jest dość wrażliwa na suszę. Koniczyna perska charakteryzuje się wysoką zawartością białka i składników mineralnych przy niskiej ilości surowego włókna. Ze względu na małą zawartość suchej masy słabiej nadaje się do suszenia i powinna być podawana zwierzętom głównie w postaci zielonki. Bardzo szybko odrasta, dzięki czemu daje w jednym sezonie nawet 3-4 pokosy.

Koniczyna czerwona – wysokowartościowa pasza objętościowa

Koniczyna czerwona, zwana też łąkową, jest rośliną wieloletnią. Udaje się na glebach żyznych zwięzłych i średnio zwięzłych o odczynie obojętnym lub lekko kwaśnym. Najlepiej wysiewać ją latem po wczesnych ziemniakach lub jęczmieniu ozimym. Koniczyna czerwona jest popularnym składnikiem mieszanek z trawami na grunty orne i łąki, dostępnych na przykład w sklepie Małopolskiej Hodowli Roślin. Takie mieszanki dostarczają paszy o mniejszej zawartości białka i większej koncentracji energii niż pasze jednogatunkowe, co jest korzystne dla przeżuwaczy. Przy zbiorze dwóch pokosów koniczyny czerwonej uzyskuje się zielonkę odpowiednią dla starszych zwierząt. Zbiór trzech pokosów zaleca się w żywieniu zwierząt młodych i wysokoprodukcyjnych.

Lucerna – doskonałe źródło białka w żywieniu bydła

Lucerna, podobnie jak koniczyny, należy do rodziny motylkowatych. W Polsce na paszę uprawia się przede wszystkim lucernę siewną. Preferuje ona gleby żyzne, ciepłe i przewiewne o odczynie obojętnym. Dobrze znosi mrozy i suszę. Może być uprawiana na jednym stanowisku od 3 do 4 lat. Zaleca się wysiewać ją w roślinę ochronną: trawy lub zboża jare. Optymalny termin siewu przypada na kwiecień lub początek maja. Ze względu na wysoką zawartość białka lucerna siewna ma duże znaczenie jako roślina pastewna. Zawiera znaczne ilości wapnia, magnezu, fosforu oraz witamin z grup A i D. Stanowi ważny element diety bydła mlecznego. Można ją stosować w postaci zielonki, kiszonki i suszu oraz jako składnik pełnowartościowych mieszanek.